Op vrijwel alle werkdagen passeer ik dit bord. Aanbeland op dit punt van mijn wandeling van werk naar huis steek ik meestal een sigaret op. Ik wist al dat deze bijna dwangmatige handeling – behalve met mijn onmiskenbare nicotineverslaving – ook samenhangt met de genotvolle combinatie van natuur en tabak, de melange van frisse lucht en de prettige bedwelming met een in onmin geraakt natuurproduct. Op een dag besloot ik niet alleen de kop, maar ook de tekst op dit bord te lezen. En toen drong tot me door, dat ook mijn natuurlijke neiging tot rebellie tegen onzinnig overheidshandelen wel eens een rol bij mijn gedrag zou kunnen spelen. Kans op een boete neem ik dan maar op de koop toe. Ik ben nog steeds niet aangehouden en weet niet goed of ik dat jammer moet vinden.
Nadere beschouwing van redactie en vormgeving van het bord gaven mij het gevoel, dat hier sprake moest zijn van bedrog of bluf: wat in het blauwe vlak rechtsonder staat is immers niet anders te interpreteren dan als een algemeen verbod op het gebruik van uitroeptekens (waar ik best voor ben). En het verbod op het onder zich hebben van dranken, flessen of glazen deed me meteen angstig naar mijn boodschappentas kijken. Hier kunnen geen juristen achter zitten, geen geratificeerde collegebesluiten, zo concludeerde ik uit al deze absurditeiten! Dit is het werk van een overenthousiaste buurtbewoner!
Maar nee, het genotsmiddelenverbod bestaat echt, en artikel 69 lid 2 van de Algemene Plaatselijke Verordening is ook geen verzinsel. Officieel beleid! Wie ‘genotsmiddelenverbod’ googlet krijgt trouwens een meerderheid van treffers in mijn eigen mooie stad, Tilburg, het is niet anders.
Ach, wat zijn we ver heen. Het leek me zo leuk, straks in de zomer van 2015, een picknick op het gras van het Wilhelminapark, broodjes kip, zalmsalade, olijven en een heerlijke fles Prosecco, gezellig, samen met vrienden. Maar het feestje gaat niet door. Hier geldt een genotsmiddelenverbod. Staan we echt aan het begin van een nieuw tijdperk, waarin genieten niet meer mag?
2014